Galibi

07-08-2014

We zijn vanmorgen om 8.45 uur vertrokken. Eerst over de Surinamebrug, 50 meter hoog. We rijden naar Moengo. Daar is de bauxietwinning begonnen. Daar wordt aluminium van gemaakt. De Surinamers zijn er trots op, want tijdens de 2e wereldoorlog was dat nodig voor de vliegtuigen en zo hebben ze een aandeel in de overwinning. Er staat nog een soort herensocieteit waar de bazen bij elkaar kwamen. En Ronnie Brunswijk heeft er een huis, dat moet er even bij vermeld worden. We rijden richting Moiwana 86, een herinneringsmonument ter herinnering aan de binnenlandse oorlog in 1986. Er zaten rebellen van Brunswijk in het dorp waarop het leger het hele dorp heeft neergeschoten. Overigens was Venetiaan toen aan de macht. Op naar Albina waar we weer op de bootjes gaan. We worden naar de politie gebracht, dat belooft niet veel goeds maar daar gaan we met z'n allen in de rij voor de wc. Langs de waterkant is het druk, winkels, supermarktjes en allerlei kraampjes. Papegaaien, aapjes, konijnen in veel te kleine volle hokjes. De bijna zwarte mensen hokken bij elkaar en kijken ietwat duister in het rond. Foto's maken wordt afgeraden. We mogen in de bootjes. Ongeveer nog 1,5 uur varen naar Galibi. Dat is over de Marowijnerivier richting de monding van de Oceaan. De golven worden groter en wij steeds natter. Het resort ligt aan de rivier met strand en palmbomen. Ons onderkomen heeft een terras met een dak van gevlochten palmbladeren, we krijgen verder een slaapkamer in een soort jeugdhonk, met 4 bedden met rozen en roze klamboe, daar slaap ik dus met mijn mannen. 's Avonds gaan we schildpadden spotten. Aan de kant van Frans Guyana komen de 2 meter grote lederschildpadden het strand op om hun eieren te leggen. Dat seizoen is net voorbij dus we blijven aan de Surinaamse kant. Daar komen nu de eieren uit van de groene zeeschildpad, die met hun 1,5 meter iets kleiner zijn. De gids Benito gaat op zoek naar nesten. Ik zie even later iets bewegen. Ik denk eerst dat het een blaadje is maar doe een stap dichterbij. Het is een babyschildpadje, amper 5 cm groot. Het beestje is helemaal droog en komt de kuil niet uit. Van de gids mag ik wat water over hem heen gooien. Het beestje wordt halverwege het strand gezet en moet het zelf verder zien te redden. Aangezien wij er met ons allen om heen staan krijgen de gieren geen kans het beestje op te vreten. Juichend zien we het in zee verdwijnen. Dat het waarschijnlijk recht de muil van zo'n grote meerval in zwemt hebben we de kinderen niet verteld. Van de duizend babyschildpadjes overleeft er slechts 1. We spotten er nog 3. Die halen de zee ook. In het pikkedonker varen we terug. Het boegwater klotst de boot in. Het water krijg ik in mijn gezicht, ik druip en zie niets meer. Telkens krijg ik de volle lading. Ik krijg de slappe lach.